Over de meseta naar Sahagún.

Hallo allemaal, Ger, bedankt voor je kaarsje in onze kathedraal en Pur Sangers bedankt voor de toast! Dinsdagochtend ben ik uit Frómista vertrokken. Er werd gezegd dat de hele route over de weg zou gaan. Halverwege zou een pad een paar uur door de velden lopen en gelukkig ben ik daar ook op uit gekomen. Ik heb een echtpaar uit Schijndel getroffen. Zij zijn op 1 april van huis vertrokken. Toen ik in een klein dorpje kwam, stopte er juist een witte bestelauto. Een oudere man stapte uit. Hij begon met een hamer op een paaltje te timmeren en ik dacht dat hij iets ging repareren, maar toen ik dichterbij kwam, bleek dat hij met zijn hamer amandelnoten kapot sloeg. Hij bood mij amandelen aan en had ook een mandje met ricola-snoepjes. Op de motorkap van de auto lag een stempel met stempelkussen. Als pelgrim heb je een credencial en je moet elke dag minstens 1 stempel met datum daarop laten zetten. Je krijgt in elke herberg een stempel, maar ook in kerken en bars kun je een stempel halen. De laatste 100 kilometer moet je zelfs 2 stempels per dag verzamelen. In Santiago wordt dit gecontroleerd en alleen als je aan bovenstaande voldoet, krijg je de Compostela. De man bleek lid van het Spaanse Genootschap van St. Jacob en stond speciaal daar om pelgrims te begroeten. Onderweg opnieuw het echtpaar uit Nieuw-Zeeland tegengekomen. Het laatste stuk naar Carrión de los Condes ging over een pad direct naast de weg, het was warm! Ik was blij dat ik er was! Ik ben naar de herberg Espíritu Santo van zusters gegaan: eenpersoonsbedden en super schoon! En daar stapten weer de 2 dames uit Den Haag en Zoetermeer binnen, vanaf Burgos niet meer gezien en nu opeens in dezelfde herberg. Ik heb 's middags wat boodschappen voor de volgende dag gedaan, omdat er op die route 17 kilometer lang geen water of eten te krijgen is. Om 20.00 uur was er een pelgrimsmis en daar zag ik nog meer bekenden die in andere herbergen terecht waren gekomen. Aan het einde van de mis werd gevraagd of alle pelgrims naar voren wilden komen. Het was een hele groep. Ieder zei waar hij vandaan kwam: Nieuw-Zeeland,Nicaragua, Argentinië, Zweden.... van over de hele wereld. Ook waren er 3 zusters en na het toespraakje kreeg elke pelgrim persoonlijk de pelgrimszegen terwijl de zusters (zichzelf met gitaar begeleidend) een pelgrimslied zongen. Ook hadden ze kleine sterren van papier, elke pelgrim kreeg er een als symbool van licht en bemoediging. Weer een bijzondere ervaring! Gisteren dus de 17 kilometer naar Calzadilla de la Cueza. Onderweg bleek een slimme Spanjaard halverwege een geïmproviseerde bar ingericht te hebben. Terwijl ik een kopje koffie dronk, kwamen weer allerlei bekenden aangezet. Uiteindelijk heb ik een stukje opgelopen met de Duitse Heike, het laatste stuk weer alleen. Nu werd de meseta zoals ik het me had voorgesteld. Tot dan waren er wel grote graanvelden, maar daartussen toch ook steeds stroken groen en groepen bomen. Dit stuk was echt alleen maar geel. Ik vind de meseta trouwens echt erg mooi en ik heb genoten van de natuur. Het is zó stil, veel vogels, een lekker windje waardoor het graan mooi wuift. Aan het einde van de tocht werd ik best moe en ik vroeg me juist af hoe lang het nog zou duren voordat het dorpje kwam en plotseling, na een kleine stijging, lag het daar. Een heel klein dorpje, één straat met de naam Calle Mayor (!) en er glinsterden witte en blauwe vlaggetjes. In het dorp was een herberg en ik ben daar gebleven. Ik wilde toch wel even de Calle Mayor bekijken en juist op dat moment zag ik een kleine processie voor me uit. Er werd een beeld gedragen, ervóór liepen 3 muzikanten en erachter de dorpsbewoners in duidelijk hun zondagse kleren. Aan het einde van de hoofdstraat draaide de stoet een rondje en kwam de processie terug en ging regelrecht de kerk in. Ik ben erachteraan gegaan en er was dus een mis.Het bleek het feest van San Martin, de patroonheilige. Op het koor zaten 2 vrouwen en 3 mannen, en zij zongen typisch Spaans met gitaarbegeleiding allerlei liederen. Weer iets bijzonders! 's Avonds was het dorpsfeest: een springkussen voor de kinderen en een treintje dat luid toeterend rondjes reed door het dorp. Veel kinderen en vrouwen reden het rondje! Vanochtend zijn de eersten alweer om half 5 (!) vertrokken. Sommigen slapen met hun kleren aan om maar snel weg te zijn. Gisteren heb ik een Finse vrouw gesproken die elke dag tegen de 40 kilometer loopt en ook zo vroeg vertrekt! Ik sta zelf meestal rond 6 uur op, kleed me rustig aan, ontbijt en vertrek dan tussen kwart voor 7 en 7 uur. Vanochtend was het zwaar bewolkt, dus de kans dat het zou gaan regenen leek groot. Vandaag wilde ik 14 kilometer lopen. Maar de wolken verdwenen, de zon kwam én een lekker windje, het werd helemaal niet te warm en het lopen ging erg goed. In het dorpje waar ik had willen stoppen, was helemaal niets te doen en ik was er al om 12.00 uur. Ik ben dus verder gegaan naar Sahagún, ook omdat ik in het boekje gezien had dat hier een kleine herberg in een klooster van de Benedictinessen is. Ik heb gemerkt dat dit soort kleine herbergen erg leuk zijn. Er hangt een prettige sfeer. De grotere herbergen zijn toch wel massaal en vaak onpersoonlijker. Gelukkig heb ik een plaatsje bemachtigd en jawel, opnieuw weer bekende gezichten. Onder andere het echtpaar uit Schijndel, de 2 Nederlandse dames en Duitse Heike. We kunnen hier vanavond eten, ik heb gehoord dat zowat iedereen dat ook doet. Het lopen gaat me goed af, maar er zijn echt wel dagen dat ik erg moe ben. Ook heb ik nu en dan hier en daar wel spierpijn, maar gelukkig gaat dat weer snel over. Ik ben wel erg dankbaar dat ik helemaal geen blaren heb. Als je de voeten van sommigen ziet, beplakt en bezwachteld... Ik ga eens kijken of de douche nu vrij is en de was moet ook nog worden gedaan. Tot zover en tot de volgende keer. Veel groetjes,
Dimphy.