Bijna in Galicië

Hallo allemaal, Vorige week woensdag 11 juli heb ik mijn laatste verslag geschreven in Astorga. Ik vond het erg leuk de kathedraal en het bisschoppelijk paleis weer te bezoeken. Astorga is verder ook een gezellige stad. ´s Avonds heb ik op het plein voor het gemeentehuis gegeten. ´s Middags zijn alle winkels overal dicht en zijn steden en dorpen uitgestorven, maar aan het begin van de avond komt er weer leven, zeker in zo´n stad als Astorga. Er flaneerden mensen over het plein, er werden kinderspelletjes gedaan, ouderen op bankjes en de terrassen overvol. De volgende dag heb ik 20 kilometer gelopen naar Rabanal del Camino. De route was weer bijzonder mooi, als je even stilstaat, ´hoor´ je de stilte. Onderweg kom je door veel verstilde, verlaten aandoende dorpjes. Veel vervallen huizen en de nieuwere huizen met dichte luiken. Je vraagt je vaak af, of er wel mensen wonen. En soms opeens een heel levendig dorp, vaak één hoofdstraat met terrasjes. Op elke kerktoren zie je ooievaarsnesten, vaak 2 of 3. De jonge ooievaars zitten nog op het nest. Ik zag een jonge ooievaar die duidelijk op het punt stond uit te vliegen, maar niet durfde: fladderen en bíjna...toch maar niet! Het laatste stukje naar Rabanal was behoorlijk steil en het was erg warm, ik was echt erg moe toen ik aankwam. De herbergen zijn of van de parochie,of van de gemeente, particulier of van een Genootschap van Sint Jakob. Deze herberg was van het Engelse genootschap, met om 16.00 uur ´tea with biscuits´. Ik was in Astorga Paul en Lynn uit Engeland alweer tegengekomen en natuurlijk waren zij ook in deze herberg. Naast de herberg stond de kerk en een klein klooster, dus ´s avonds de vesper en de pelgrimszegen. Vrijdag 13 juli voelde ik, dat een rustdag wel goed zou zijn. Ik besloot om maar 6 kilometer te lopen naar Foncebadón. Dit dorpje is bekend op de Camino omdat het jarenlang zo goed als verlaten was en er toen wilde honden zouden zijn die de pelgrims belaagden. Nu zijn er 3 herbergen en is het kerkje gerestaureerd, verder nog heel veel vervallen huizen. Twee mensen hadden mij aangeraden naar de parochieherberg te gaan, maar helaas was er nauwelijks ruimte om een dag door te brengen. En omdat het ook nog begon te regenen, ben ik naar een modernere herberg gegaan. En daar trof ik iemand die ik op het weekend eind maart in Vessem heb ontmoet en die op 10 april vanuit Nederland is gaan lopen. Zij had natuurlijk heel wat te vertellen. Die dag verder uitgerust en de volgende dag op pad naar Molinaseca, 20 kilometer. Het was nevelig, veel wind en erg koud. Het eerste stuk stijgen en daar was Cruz de Ferro. Dit is een belangrijk punt op de Camino: op een grote hoop stenen staat een hoge boomstam met bovenop een ijzeren kruis. Al heel lang is dit het punt waar pelgrims iets achterlaten wat zij van thuis hebben meegenomen, vaak een steen. Met de symbolische betekenis dat de pelgrim zich door de pelgrimstocht van een last wil bevrijden. Ook ik heb iets achtergelaten. Ik vond het een heel bijzonder moment. Natuurlijk is de Cruz de Ferro ook een toeristische trekpleister geworden, er gaat een weg naartoe en er zijn parkeerplaatsen. Maar gelukkig was het nog zo vroeg, dat er alleen pelgrims waren. Het was er ijskoud en een klein stukje verder kwam ik in Manjarín, een zéér primitieve herberg waar de oude gebruiken van de Tempeliers in ere worden gehouden. Er was warme koffie (eerlijk gezegd gelukkig wel in plastic bekertjes, ik weet niet of ik anders koffie zou hebben gedronken...). Toen ik, weer warm geworden, verder wilde gaan, begonnen de 2 Tempeliers een ceremonie rond een Mariabeeld. Indrukwekkend! Na nog een kleine stijging begon de afdaling die, zo zei iedereen, heel zwaar zou zijn. Dat was ook zo, het pad was heel stenig en onregelmatig, verder geen afgronden of zo, maar ontzettend lang: 12 kilometer tot in de plaats Molinaseca. Ik was echt heel moe toen ik daar aankwam. In de herberg (met eenpersoonsbedden) trof ik 2 Duitse dames (de ene liep de Camino voor de 8e en de andere voor de 12e keer) en met hen heb ik die avond gegeten. De volgende dag zat de vermoeidheid me nog echt in het lijf. De eerste herberg was al na 8 kilometer, de volgende pas na 24 kilometer. Ik heb besloten maar 8 kilometer te lopen, mede omdat ik dan in de stad Ponferrada zou overnachten, ook weer een leuke stad. Ik heb de Tempeliersburcht bekeken en op een leuk pleintje gezeten, tot ik in de herberg terecht kon. De herbergen zijn allemaal ´s morgens gesloten en gaan vanaf het middaguur (soms nog later) pas open. Dit was een erg grote parochieherberg, maar rond 20.00 uur kwam nog een hele grote groep jongeren aan en zij hebben zowaar buiten moeten slapen! Je merkt wel dat het vanaf León drukker geworden is op de Camino, maar tot nu toe heb ik nog elke dag zonder problemen een slaapplaats gevonden. Men zegt dat het de laatste 100 kilometer erg druk zal zijn, ik zie wel! Gisteren, de verjaardag van Merlijn, eerst gedeeltelijk weer over asfalt, maar later kwam ik in een mooi gebied, de Bierzo, met veel wijngaarden en soms kleine boomgroepen. Als je over asfalt loopt, wil dat niet zeggen dat je niet door mooie gebieden loopt, maar je voelt je vrijer als je over paden gaat. Na 19 kilometer ben ik gestopt in Cacabelos. De herberg was wel héél apart: rondom een ommuurde kerk waren tegen de buitenmuur van het kerkplein houten kamertjes met elk 2 bedden gebouwd. Hoewel iedereen aanvankelijk verbaasd reageerde, was het ook wel sfeervol en hebben we met enkele pelgrims (waaronder Ann uit Engeland die ik al zeker anderhalve week niet meer gezien had) gezellig zitten kletsen. Vandaag zitten er 16 kilometer op, ik ben nu in Trabadelo. Het eerste stuk was een hele mooie route weer over paden door de wijngaarden, het laatste stuk heb ik niet voor de Camino Duro gekozen en was het helaas wel vervelend asfalt: in de volle zon met rechts een betonnen afscheiding van de weg. Maar met de stijging naar O Cebreiro en daarna weer behoorlijke afdaling in het verschiet, leek mij dat de beste keuze. Morgen wil ik een stuk van de stijging doen en dan overnachten in de herberg in La Faba, vooral omdat ik gehoord heb dat dit een herberg is met een bijzondere sfeer.
Tot zover weer en tot de volgende keer, groetjes Dimphy.